zorakiblogger

       Acar gazeteci Fahrettin gazeteye ulaştığında iyice akşam olmuştu.. define bulmuş ve kimseye de haber vermemiş bir kişinin heyecanı ve önündeki başarılı günlerin hayali ile doluydu kıpır kıpır eden kalbi ve beyni.. peygamberlere gökten inen vahiyler gibi ona da kayan bir yıldız gibi havadan yana yana gelmiş bu solgun kağıt parçası kim bilir nasıl değişiklikler ve sıçramalar yapacaktı meslek hayatında.. şimdiden gelecekteki başarılı ve ne yazacağı merakla beklenen, bütün büyük gazetelerin hatta televizyonların kadrolarına en değerli mücevher gibi görmek istediği günleri düşlemeye başlamıştı bile..      Oysa patronu karşısındaki bu genç adamı hiç de öyle karşılamadı.. hatta nerede kaldın be adam, yarınki gazeteyi nasıl çıkaracağız bu saatten sonra der gibiydi.. yine de alçakgönüllülükle davranmaya karar verdi acar muhabirimiz ve gecikmesinin sebebinin dolmuşla ve çoğu kısımda da yürüyerek olay yerine gidip gelmesinden dolayı olduğunu, zaten herkesi...

       Gazete idarehanesinde sıradan bir gündü.. zaten gazete de sıradandı, yazıhanesi de.. eski bir apartmanın giriş katında olan gazete ofisi kapısında yer yer paslanmış pirinç bir levhada gazetenin adı  yazmasa kimsenin gazete idarehanesi demeyeceği bir mekandı.. hemen hepsi büyücek bir odadan ve yanındaki mutfak ve küçük tuvaletten ibaret olan bu mütevazı daire, hem idarehane hem yazıhane hem de tüm çalışanların (iki kişi) girip çıktığı sessiz ve hüzünlü bir mekandı.. salonda herkesin kullandığı bir masa. bir eski model bilgisayar, duvarda eski model bir televizyon, eski masanın üzerinde ise artık hemen hemen hiç kullanılmayan ahizeli,çevirmeli kırmızı bakalit telefon, yine artık pek kullanılmayan Brother marka bir küçük daktilo makinesi.. bu son ikisi bir zamanlar gerçekten gazete olan bu binada nedense adeta ''burası gazete yazıhanesidir'' demek için bırakılmış bir süs malzemesi olmuşlardı artık..      O şaşaalı ve herkesin saygı ile karışık...