zorakiblogger

       Bugünlerde Masum isimli dizi filmi izledim.. oyuncular rollerinin hakkını vermiş, konu da oldukça iyi anlatılmış, sürükleyici bir dizi.. 8. bölümü dün bitirdik.. konu polisiye gibi işlenmiş ama insanı anlatıyor her şeyde olduğu gibi.. masum kişiler ve masumiyet üzerine ben de geçen yıllarda burada bir şeyler yazmaya çalışmıştım.. kime masum diyeceğiz?, masumiyet nedir?, insan dediğimiz yaratık ile masumiyet arasında bir ortak nokta var mıdır? gibi derin ve içinden çıkılamaz sorular hepimizi zaman zaman meşgul ediyordur.. özellikle masum sandıklarımızın hiç de öyle olmadığını görünce Sezen Aksu'nun 'masum değiliz hiç birimiz' şarkısını mırıldanmaktan kendimizi alamıyoruz.. sanki masumiyet sadece çocuklukta kalan, zaman içinde yaldızları dökülen, boyası çizilen, foyası ortaya çıkan bir şey.. zaman içinde belki hâlâ çocuk kalmış büyükler -ki onlara biz pek de hak etmedikleri sıfatları layık görüyoruz- biraz da olsa masum kalabiliyor.. insanın eğer bir ruhu varsa, bu ruh

       Üzerinde tam teçhizatlı teknik adam kıyafetli adam, hatta başındaki kişisel koruyucu donanım olarak mecburen taktığı, artık şu an kafasında olup olmadığını bile unuttuğu kaskı ile oturuyordu bir masanın kenarında.. elinde kullan at tipi bir dikdörtgen tabak ve içinde bir parça küçük pasta ve plastik çatalı.. doğum gününü kutlamak için gelmişlerdi çok sevdikleri arkadaşlarının odasına bu öğlen molasında.. kendilerince bir sürpriz yapmak istemişlerdi.. kısıtlı bütçelerinden ayırdıkları parayla en küçüğünden, üzeri çilek aromalı ve pembe renkli yaş pastalarını, yanlarında getirdikleri birkaç köpük tabak ve çatalla birlikte.. ben de tesadüfen bu kutlamaya dahil olmuştum.. pastayı son derece ciddi ve bir mühendis edasıyla eşit üçgenlere ayırmıştı doğum günü kutlanan arkadaş.. yine pastayı getirenlerden aldığı cep çakısıyla.. ikram olsun diye önce bana uzattılar bir köpük tabak ve plastik çatalla birlikte bir parça çilek aromalı pastayı.. sonra diğer üç kişi de paylaştı birer parça, v