zorakiblogger

       Son zamanlarda kafama takılan bir kelime daha doğrusu bir durum, hâl olarak Mağduriyet üzerinde düşünmeye çalışıyorum.. Sözlüklerde mağdurluk hali, kıygınlık olarak kısaca açıklanmaya çalışılmış.. ama bence o kadar yük var ki bu kelimede.. hele bizim memleketimizde...      Nereden aklıma geldi bilmem düşünürken bu mağduriyet kelimesi.. ama düşündükçe ve son zamanlardaki hallerimizi ve bunların nedenlerini anlamaya çalıştıkça hep bu kelimeye gelip dayanmaya başladığımı fark ettim.. sanırım bizim memlekete has hallerden biri bu mağduriyet 'hâli' .. herkes bir şeylerden mağdur, kendisinden başka herkes suçlu, acımasız, anlayışsız. bencil.. vs. , vs.. sanki bir mağdurlar ülkesinde yaşıyoruz.. futbolcu yenilir hakem mağduru olur.. ekonomi çöker faizci mağduru olunur.. öğrenci çalışmaz sınıfta kalır -gerçi kalmak sanırım yok artık, o bizim zamanımızdaydı- öğretmen mağduru olur.. daha nice örnekleri her tarafta görebilirsiniz.. işin garip tarafı da en çok mağdur olanlar; en çok

       Dostluk/yalnızlık üzerine düşünürken nedense bilmiyorum, sevgi kavramı aklıma düştü.. hemen sonra da onun tam tersi gibi görünen nefret.. galiba ying/yang teorisi, daha doğrusu gerçeği, hemen her yerde ve hatta duygular ve fikirlerde bile geçerli.. dostluk sevgi ile besleniyor ve güçleniyor, düşmanlık ve nefret ise sevgi azalınca ortaya çıkıyor.. sevgisizlikten beslenip güç alıyor.. işin garip tarafı da biri diğerine çok kolayca dönüşebiliyor ya da birbirlerini büyütüp besleyebiliyor.. tıpkı küçük çocukların oyunlarında olduğu gibi her an en sevdikleri arkadaşlarının, aniden veya belki de bir ihtiyaç gibi ortaya çıkıveren bir duyguyla en nefret ettikleri arkadaşları haline gelivermesi gibi.. ama insanlar büyüyünce ne yazık ki oyunlardaki gibi kısa süreli ve geçici olmuyor bu sevgi nefret sarmalı.. bazen birbirini çok seven, neredeyse uğruna ölümü göze alan dostlar; bir bakıyorsunuz can düşmanı olmuşlar, o eski günlerini unutuvermişler, neredeyse birbirlerinin kanına canına susam