zorakiblogger

       İşte şimdi tekrar İstanbul'a dönüş yolunda, otobüsün cam kenarındaki koltuğuna kurulmuş, dalgın dalgın gözünün önünden kayıp geçmekte olan ıssız tarlaları, ağaçsız otsuz taşlık dağ başlarını, kurumuş dereleri, kerpiçten yapılmış soluk renkli ve silindir şeklindeki sanki yüzlerce yıldır orada olan bir taşla sıkıştırılarak düzeltilmiş toprak damlarıyla ve yine sanki binlerce yıldan beri aynı mimari özelliklerini devam ettiren önleri ufak avlulu, dağınık bahçeli, ahırlı ve kümesli evleriyle, ortalıkta kimselerin hatta köpeklerin bile gözükmediği virane görünümlü mahzun köyleri, taş toprak ve inşaat malzemesi yüklü ve çok nadir de olsa kırık dökük bir kaç ev eşyası, somyalar ve kilimler, yatak ve yorgan ruloları, eski bir soba ve boruları, bir de küçük bir buz dolabının arasında, eşyalara sahip çıkması amacıyla kendisine ufak bir yer bularak eğreti bir tarzda oturmuş ifadesiz ve soluk yüzlü bir genci taşımakta olan yorgun kamyonları bir film şeridi gibi peşi sıra ...

       Sorular ve bulunamamış ama en azından gidiş yolu üstünden biraz puan alması umulan cevap arayışları ile dolu gün boyu süren bu uzun geziden biraz yorgun ve kafa karışıklığıyla yüklü olarak dönüyor olsa da kahramanımız uzaktan annesinin camdaki gölgesini görmesiyle bambaşka bir ruh haline girmişti şimdi, şu anda ağır demir kapıları düşman ilerleyişi korkusuyla hızla kapatılmakta olan küçük ama korunaklı kalesine sığınma amacındaki bir ortaçağ köylüsünün telaşlı ve umutlu heyecanı benzeri bir duygu ve rahatlama arzusu hissiyle baba ocağına ulaştığında akşam karanlığı iyice oturmuştu gök yüzüne.      Annesi ertesi gün yola çıkıp kendi dünyası içinde koşuşturmaya hazırlanan evladına hiç olmazsa bu akşam güzel bir yemek ve sonrasında hoşça vakit geçirerek güzel duygular içinde uğurlamak maksadıyla gün boyu elinden geldiğince hazırlık yapmıştı. Delikanlının eve böyle hızla, adeta telaşla gelişinden, çok eskiden, neredeyse onun çok küçük bir çocuk oldu...