zorakiblogger

       Bu zamana kadar Jale ile pek de yakın olmamıştı -zaten kaç gündür tanıyordu ki?- , ama şimdi, o sabahki acılı maceradan sonra iki savaş malûlü genç, Osman ağabeyin arabasının arka koltuğunda olay mahallini terk ederken sanki uzun zamandır beraber olmuş, acı tatlı anları yaşamış, bir şekilde kader ortaklığı etmiş iki yoldaş gibiydiler. Fahrettin, şoför Osman beye isteğini açıklayıp sonra da Jale'ye dönerek onun da fikrini almak istemişti gayrı ihtiyari, ama ancak o anda o soruyu, kendisini ona daha yakın, nasıl desek; bir iş ortağı veya meslekdaş gibi değil de, daha candan bir dost, yoldaş, ülkü ve silah arkadaşı gibi bir duyguyla sorduğunu hissetti. Jale de, o ana kadarki çökmüş ve küçük bir çocuk gibi ağlamakta olan ruh halinden sıyrılmış, gözleri hâlâ kızarık, kirpikleri henüz nemli olsa da, artık daha bir olgunlaşmış ve kararlı bir sessizlik içine girmiş gibiydi, ve Fahretinin kendisine dönmüş olan ve soran bakışlarına; -Tabi, neden olmasın?, hatta çok iyi ...

         Erken kalkılmış ve boş sokaklardan yürüyerek gelinmiş - bu arada bir de cami ziyareti ve yalan yanlış bir namaz da eklenmiş- , bu nedenle de biraz da geç kalınmış bir vaziyette gazete idarehanesine ulaşılmış olsa da henüz sabahın erken saatleri denebilirdi acar muhabirimizin işyerine gelişi. Daha apartmana girmeden durakta en ön sırada yerini almış bekleyen -özel görevli- şoför Osman beyin, bayrama gidecek  bir çocuk heyecanı ve sevinci içindeki hali, hareketlerinden, ve özellikle de gözlerinden okunuyordu, o anda gencimiz bugünün çok heyecanlı ve yoğun geçeceğini, adeta ''tarihi'' bir gün olarak en azından kendi hafızasına kazınacağının farkına vardı. Kapıyı çaldıktan sonra hemen otomatın kilidi açması da içeridekilerin de çoktan gazaya hazırlanmış bir birlik gibi hazır bir durumda, ve günün mana ve öneminin farkında olduklarının bariz bir ifadesiydi.      Gerçekten de içeride görünürde bir olağanüstülük olmasa da, Kaptan Sacit Sami...